Volwassen? Ik ben toch al volwassen? Qua leeftijd wel ja. Qua uiterlijk waarschijnlijk ook. Daar hoef je weinig voor te doen behalve in leven te blijven. Maar er is meer voor nodig om emotioneel volwassen te worden.
Je bent kind, groeit op en wordt ineens ‘volwassen’ genoemd als je 18 bent. De Van Dale noemt dit zelfs ‘volgroeid’. Maar volwassen zijn betekent niet dat je volwassen bént. Iemand van 34 kan nog steeds reageren als een 5-jarige bijvoorbeeld. Emotioneel volwassen worden ontwikkel je naarmate je leert van de lessen die het leven je voorschotelt. Ik zie het eigenlijk als een reis. Een reis waarbij je fouten mag maken en weer opstaat om ervan te leren. Ik denk ook dat niemand ooit uitgeleerd is, hoe volwassen je ook bent 🙂
Wat versta ik onder emotionele volwassenheid?
Een hele mond vol. Maar het is eigenlijk heel eenvoudig te verwoorden. ‘Emotionele volwassenheid is wat je bereikt wanneer je niet langer iets of iemand hoeft te veroordelen of beschuldigen voor datgene wat jou overkomt’. Zo, dat is eruit.
Je hebt omstandigheden niet voor het zeggen, maar jouw reactie erop is je eigen keuze. De beste momenten in mijn leven zijn die waarin ik kon beslissen dat mijn problemen van mij zijn. De afgelopen jaren heb ik zelf hulp gezocht omdat ik dit niet op eigen kracht kon. Ik had geen eigen regie over mijn leven. Laat staan dat ik daarvoor verantwoordelijkheid durfde te nemen. Grenzen stellen deed ik niet, en dus verweet ik mijn omgeving voor hoe ik mij voelde. Ik weet nog goed dat ik mijn allereerste coachingsgesprek binnenstapte en daar verwachtte hoezeer ze medelijden met mij zou hebben en zou beamen hoe oneerlijk het leven is. In plaats daarvan leerde ik om naar mezelf te kijken en kreeg ik een spiegel voor mijn neus. Iets wat ik niet gewend was omdat mijn aandacht altijd op anderen gevestigd was.
Omarm je imperfecties
Het klinkt misschien heel gek wat ik nu ga zeggen, maar: verwelkom de stormen in je leven. Omarm je imperfecties. Ze mogen – en misschien wel moeten – er zijn. ‘Maar ik vind het zo vreselijk om fouten te maken’. Dit is iets wat ik vaak dacht en anderen ook zo vaak hoor zeggen. Fouten maken associëren we namelijk met afwijzing en schaamte. Iets wat ons vroeger misschien als kind geleerd is omdat we voor fouten werden afgestraft. Ik kijk er inmiddels heel anders tegenaan: misstappen zijn kansen om te groeien. Ik schaam mij niet meer voor de prutacties uit mijn eigen leven en het lukt me steeds beter om voorbeelden hiervan te delen met anderen. Zo doorbreek je de taboe dat alles maar ‘perfect’ moet en stimuleer je anderen om zich ook kwetsbaar op te durven stellen. Ook op de werkvloer zijn dit vaak de mooiste gesprekken.
Schrijfser Brené Brown zegt het heel treffend: “Op het moment dat je liefdevoller met jezelf kunt omgaan, kun je ook je imperfecties accepteren”. En dat is levensles nummer 1. Nu door naar de volgende.
Jij bent de baas over jouw emoties
Een van de eerste – en ook moeilijkste – dingen die ik heb geleerd afgelopen jaren is dat mijn gevoelens van MIJ zijn. Van MIJ alleen. ‘Oke maar ze worden toch veroorzaakt door anderen of door omstandigheden?’ Ze kunnen inderdaad een trigger zijn, maar hoe jij erop reageert is aan jou. In plaats van anderen de schuld te geven van hoe ik me voelde – van afwijzing tot teleurstelling – leerde ik om de verantwoordelijkheid voor mijn leven weer terug te pakken. Ik ben zelf de baas over mijn emoties, niemand anders. En emoties willen graag gehoord worden. Dus de consequentie van het ‘doen of ze niet bestaan’ is dat ze alleen maar harder gaan roepen om aandacht. Ga dus het dialoog met jezelf aan. Als je je emoties hun verhaal laat vertellen – ik schrijf ze vaak letterlijk op – merk je dat ze tot rust komen. En jijzelf dus ook. Dan kun je blij zijn met je teleurstelling of boosheid, omdat ze je hebben geholpen om een probleem op te lossen en een gesprek te hebben over de dingen die voor jou belangrijk zijn.
En wist je trouwens dat je eigen gedachten je emoties triggeren? In plaats van denken ‘ik ben niet goed genoeg’ en me vervolgens down voelen, denk ik nu ‘ik mag er zijn’ en durf ik mezelf te uiten. Wat een verschil. Dit was trouwens geen makkelijke opgave, het gaat soms om overtuigingen die diep ingebakken zitten. Maar hé, je bewust worden van je gedachten is in ieder geval de eerste stap in het ombuigen ervan.
Stap uit je comfort zone
Ga eens die confrontatie met jezelf aan en kies niet voor de meest gemakkelijke ‘snelweg’ van zelfafwijzing. Wees niet te kritisch op jezelf. Durf op je gezicht te gaan, trek lering uit deze momenten en probeer de volgende keer een andere route te kiezen. Je krijgt er een nog mooiere versie van jezelf voor terug 😉
Yolieke